Inmiddels ben ik alwéér het halve zuidereiland over gecrossed... maar laat ik beginnen bij waar ik gebleven was. WWOOFen in Motueka. Ik zou een week verblijven bij Irma, Jan-Albert en hun 3 kinderen. Bekende namen? Dat kan! Want Irma en Jan-Albert zijn - als ik het goed onthouden heb - 22 jaar geleden vanuit Nederland naar Nieuw Zeeland verhuisd. Ik geef ze groot gelijk... Ik was nog aardig duf toen ik in Motueka aankwam. Het was 08.30 en ik had er al een busrit van een uur opzitten. Bovendien was het hostel in Nelson een half uur lopen vanaf het centrum (ik moet toch eens leren daarnaar te kijken), dus ik was al even wakker. Ik werd opgehaald door Irma en 2 dochters. We zouden eerst wat boodschappen gaan doen en daarna naar 'huis'. Veel boodschappen waren er niet nodig, want met een grote tuin, een paar koeien, kippen, twee varkens en een zoon die van jagen houdt heb je bijna alles al bij huis. Ik had een eigen hutje tot mijn beschikking en toen ik al mijn spullen een plekje had gegeven was het ongeveer 10:00. 10:00 is koffietijd. En koffie wordt serieus genomen in huize WantooWantoo. Long black? Flat White? Cappucino? Latte? De keuze was reuze. Ik koos vrijwel elke dag voor een flat white en Irma had elke dag weer een zelfgemaakte en gezonde lekkernij voor erbij. Er kwam van alles ter sprake van bureaucratisch Nederland en het verhuizen naar Nieuw Zeeland tot geweldloos communiceren en thuisscholing. Na de koffie namen we door wat ik precies zou doen die week. De familie gaat binnenkort voor vakantie naar Europa en ze willen voor die tijd het huis graag schoon hebben. Ik zou de ramen wassen en de keuken en de porch schoonmaken. Daar kon ik mijn weekje wel mee vullen. Ik heb niet alleen schoongemaakt op WantooWantoo. Irma leerde me een koe melken, ik heb een dagje in de tuin gewerkt en op een avond hebben Irma, Jan-Albert en ik het nummer Falling Slowly ingestudeerd (ik op gitaar) om het vervolgens een paar dagen later op te nemen in de studio van een van de huurders op het land. Onder het mom van leuk souvenirtje ;) Ik heb het eindresultaat nog niet gehoord haha. Zondag was mijn vrije dag en ook die werd wel besteed. 's Ochtends zijn we naar de markt in Motueka geweest en 's middags was er een buurtpicknick met allerlei spelletjes. Aanvankelijk voelde ik me een beetje een buitenbeentje, maar uiteindelijk heb ik het erg naar mijn zin gehad! Hoewel ik na een week weg ging bij Irma en Jan-Albert bleef ik nog wel even in Motueka om uit te vogelen wat ik verder zou doen. Ik kreeg als tips het Abel Tasman NP en Wharariki. In Abel Tasman NP is een track van een aantal dagen, waar ik heel wisselende dingen over had gehoord. Ik besloot een deel van de track te lopen, van Anchorage naar Marahau, wat maar een paar uur zou zijn. Gelukkig scheen de zon en was het lekker warm. Het barst namelijk van de stranden in Abel Tasman NP en dan is het natuurlijk wel zo fijn als je daar ook van kunt genieten. Ik ben zelfs de zee even in geweest! Maar 1 dag was voor mij genoeg. Ik vond het wandelen zelfs die dag al een beetje eentonig. Voor Wharariki was het het handigst om een auto te huren. In Motueka had ik daar geen geluk mee, dus ging ik de volgende dag met de bus terug naar Nelson om vervolgens een auto op te halen, terug te rijden naar Motueka om mijn spullen op te halen en vervolgens door de bergen naar Takaka te crossen (menig local zou jaloers zijn). Takaka is echt een hippie plaatsje. Iedereen loopt er in yoga kleding, alles is biologisch en er zijn allemaal alternatieve winkeltjes. Het plaatsje is klein, maar ik kwam erachter dat in de buurt de Rawhiti Cave waren en de Te Waikoropupu springs, dus daar besloot ik de volgende dag, op weg naar Wharariki, heen te gaan. De Rawhiti Cave waren een uitdaging om te vinden. Ik had de instructies niet heel goed gelezen en reed daardoor twee keer verkeerd. Je moet namelijk in een klein plaatsje een landweggetje oprijden, een erf oprijden en dan nog een hek door en een kilometer verder rijden. Ook was ik even vergeten dat het een uur lopen was naar de grot. Ik moet altijd wel lachen om de moeilijkheidsgraden van de paden hier. Dit was een 'easy tramp' volgens DOC. Dat betekent over het algemeen dat er een pad is. Dat het pad steil omhoog loopt en je soms met een liaan moet abseilen maakt daarbij geen reet uit haha. Na iets minder dan een uur kwam ik bij de grot aan en was ik toch blij dat ik de moeite had genomen om erheen te gaan. Het was een stuk groter dan ik had gedacht en het hing vol met stalactieten! Lang kon ik er niet blijven, want ik ging nog naar Te Waikoropupu. Dat was gelukkig een stuk makkelijker te vinden en maar een half uurtje rijden. En jeetje, ze liegen niet dat het een van de helderste bronnen ter wereld is. Je kon de hele bodem zien, zelfs de overkant! Alsof er geen water in stond. Glashelder. Heel mooi. Na een rondje om de bron gelopen te hebben (je mag het water absoluut NIET aanraken) hupste ik weer in de auto en ging de weg verder naar Wharariki. En voor de mensen die het zich afvragen; links rijden is heel makkelijk! Gaat praktisch vanzelf :) Ik was blij verrast dat in Wharariki het zonnetje scheen. De heuvels daar deden me aan Ierland denken, minus alle muurtjes, en na een korte wandeling kom je op het strand, waar grote rotsformaties uit de zee steken. Erg mooi! Ik bleef op het strand tot de zon onder was en de sterren aan de hemel verschenen. Blij dat ik deze kant nog op was gegaan. De auto moest weer terug naar Nelson en ik ging met de bus op weg naar Greymouth. Ik was er in Motueka namelijk per ongeluk achter gekomen dat de Tranz Alpine trein weer reed (die had i.v.m. een brand een tijd niet gereden) en ik had het geluk er zo vroeg bij te zijn dat ik een plaatsje had geboekt! Greymouth was opzich ook wel een aardig plaatsje. Het bleek dat ik wederom een half uur naar mijn hostel moest lopen - een goed hostel, dat wel. Je schijnt op het strand daar Jade stenen te kunnen vinden (die worden hier in alle souvenirwinkels verkocht). Ik deed een korte poging maar vond niks. Met een van de hostel fietsen besloot ik een rondje Greymouth te fietsen. De fiets was véél te klein voor me, waardoor de rit oncomfortabel, maar nog steeds stukken sneller dan lopen, was. Ik fietse naar het puntje van de golfbreker en vond daar zowaar een stalletje dat Dutch stroopwafels verkocht haha. Ik heb er niet een gekocht trouwens, dat leek me meer iets om op de markt te doen als ik weer thuis ben... ik at wel de beste fish 'n chips in town (écht heel lekker) en dronk the best coffee in town (discutabel). Om 14.05 was het tijd om aan boord te gaan van de Tranz Alpine train. Een aangename afwisseling van het reizen met de bus. Ik had twee keer zoveel beenruimte, kon rondlopen, koffie/thee etc. halen en zelfs naar buiten gaan! Hoewel het weer niet erg meezat was het toch een mooie reis. In Arthur's Pass stapte ik uit en bleef ik een nachtje slapen. Dat het regende was in Arthur's Pass niet zo handig, want daar is behalve wandelen niet echt wat te doen. Nu is wandelen in de regen opzich niet zo erg - ik ben dan ook even naar de waterval gelopen - maar een berg opklimmen terwijl het regent en bewolkt is, is de moeite gewoon niet waard. Dus helaas! Op naar Christchurch. In Christchurch had ik een gevangenis die omgebouwd was tot hostel geboekt, tevens favoriet van Lonely Planet en ook nog het dichtsbij het treinstation. Dat het alsnog 40 minuten lopen was, was jammer. Christchurch heb ik verder nog niet bekeken want daar kom ik nog terug om *slik* Nieuw Zeeland te verlaten. In plaats daarvan heb ik weer een auto gehuurd. Ik wilde namelijk nog graag naar Tekapo, Mt. Cook en Wanaka. Dus ik vertrok de volgende dag in mijn Mitsubishi Colt richting Tekapo. Onderweg kwam ik erachter dat mijn knipperlichten meer niet dan wel werkten en dat is best gevaarlijk hier, aangezien je een afslag vaak gewoon midden op de snelweg moet nemen. Maar, toch veilig aangekomen. Tekapo staat bekend om 2, nouja eigenlijk 3, dingen; lake Tekapo, the church of the good shepherd, en het dark sky reservaat - sterren kijken! Al dezelfde avond kon ik die drie mooi combineren. Sterren kijken bij the church of the good shepherd aan lake Tekapo. Het was mooi om de melkweg weer eens te zien! *Neemt even pauze om op te zoeken of de melkweg inderdaad melkweg heet vanwege de witte kleur* volgens Willem Wever wel, soort van. Ik deed mijn best wat foto's te maken, maar kreeg natuurlijk maar een fractie van de sterren op de foto. Nu is het in Tekapo al best koud 's nachts, zo rond het vriespunt (ja, het mag bij jullie lente zijn, hier is het herfst inmiddels) en zou ik slapen in een glamping tent. Ik had 3 dekens en een kruik tot mijn beschikking en ik heb ze allemaal gebruikt. De koude resulteerde erin dat ik de volgende dag snel mijn spijkerbroek aandeed, ontbijten, aankleden - je kent het wel - want ik ging naar Mt. Cook NP. Daar aangekomen kwam ik erachter dat ik vergeten was een andere broek aan te doen. En hoewel de reis naar Mt. Cook een van de mooiste is die ik ooit gereden heb - ik heb wat traantjes weg gepinkt - had ik geen zin om een uur terug te rijden om een andere broek aan te doen. Dus zo, lieve bloglezertjes, geschiedde het dat ik op een mooie warme najaarsdag, in spijkerbroek, 6 uur de berg op en af klom. Kruistocht in spijkerbroek, zou je het best kunnen noemen. Ik was eerst niet eens van plan om helemaal naar de Mueller hut te lopen, vanwege de spijkerbroek, maar het uitzicht vanaf de lookuit viel zo tegen dat ik toch maar besloot om verder te lopen. En mocht je je afvragen of het dan echt zo bijzonder onpraktisch is, dat klimmen in een spijkerbroek; ja. Er waren zelfs mensen die foto's van me maakten en er was één iemand die me op Facebook had gezet onder het mom van 'weer zo'n onvoorbereide muts'. Maar hey, dikke vinger, want ik ben mooi wél naar de Mueller hut gelopen, in mijn freakin spijkerbroek. Ik was wel dood toen ik beneden kwam. Niet eens vanwege de broek, maar omdat de ene helft van de track uit trappen bestond (ik haat trappen!) en de andere helft uit rotsen. Ik had vroeg naar bed kunnen gaan, maar ik besloot om weer sterren te gaan kijken en ik deed een wens bij elke vallende ster. Ik word heel gelukkig denk ik. Inmiddels was ik er ook achter dat mijn koplampen er mee ophielden als ik mijn knipperlicht probeerde te gebruiken, dus had ik het verhuurbedrijf maar eens even gebeld. Ik kon in Queenstown een andere auto ophalen en Queenstown ligt op een uurtje rijden van Wanaka, mijn volgende bestemming. Aangezien iedereen die ik over Wanaka sprak helemaal lyrisch was over de plaats ('Queenstown in het klein') besloot ik in Wanaka te blijven tot ik terug moest naar Christchurch. 5 hele dagen. Dus ik schrijf jullie nu vanuit Wanakabakpaka. Gisteren heb ik hier voor de verandering maar eens een berg beklommen. Roy's peak. Gelukkig had ik gezelschap van een Canadees en een Zwitser want de track zelf was nogal saai. Een 4WD pad dat zigzaggend omhoog liep, puur functioneel dus. Maar het uitzicht maakte alles goed en als je zo eens naar mijn reis van de afgelopen weken kijkt op de landkaart dan past dat zigzaggen wel bij mij. Na Roy's peak reed ik naar Queenstown (zig) om de auto om te wisselen. Ik rijd nu in een veel te grote Nissan met Japanse boordcomputer. Ik ga hier nog een een paar dagen genieten voordat ik naar Christchurch terug rijd (zag) om Nieuw Zeeland te verlaten. Naar huis ga ik nog niet. Eerst nog lekker een weekje Bali, samen met Jacquelien. Even bijkomen ;)